Αντικείμενο της μελέτης αυτής είναι η επισήμανση των κυριότερων σταθερών και μεταβλητών στην εξέλιξη των συνταγματικών θεσμών της Ελλάδας από την εποχή του Μεσοπολέμου ως την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, το 1974. Στο πεδίο των πολιτικών θεσμών, η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από τη νόθευση και τη διπλή κατάργηση του κοινοβουλευτικού συστήματος και των ατομικών ελευθεριών, που μια μακρόχρονη φιλελεύθερη και δημοκρατική εξέλιξη είχε διαμορφώσει έως το 1975. Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται στις συνταγματικές επιπτώσεις των δύο μεγάλων διχασμών, του εθνικού διχασμού στο Μεσοπόλεμο και του εμφυλίου πολέμου στη μεταπολεμική περίοδο. Στους δύο διχασμούς και στις ψυχώσεις που προκάλεσαν αναζητούνται κυρίως οι λόγοι που οδήγησαν στη βαθιά παραμόρφωση των συνταγματικών θεσμών της χώρας και στις δύο συνταγματικές εκτροπές το 1936 και το 1967.