Το άρθρο μελετά την πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής κατά τα έτη 1955-1963 και 1974-1980. Ο συγγραφέας παραθέτει τα αίτια της φιλο-αραβικής στάσης του Καραμανλή, εξηγεί τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της κρίσης του Σουέζ και της εξαγγελίας του δόγματος Αϊζενχάουερ, και αναφέρεται στις πρωτοβουλίες της Αθήνας για στενότερη οικονομική συνεργασία με τα αραβικά κράτη.