Γραμμένο το 1964, σε μία περίοδο όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων γύρω από την Κύπρο, το σύντομο αυτό δοκίμιο κάνει μια ανασκόπηση της στάσης των δυτικών δυνάμεων απέναντι στους Έλληνες και στους Τούρκους αντίστοιχα, από την κατάκτηση του Βυζαντίου ως τη συνθήκη της Λοζάνης. Αρχίζοντας από την αρχαιότητα με στόχο να καταδείξει πώς ο ελληνισμός μόλυνε με φαυλότητα και χαλαρά ήθη το δυτικό πνεύμα. Γίνονται τακτικές και σαφείς αναφορές στο παρόν σε ό, τι αφορά το πρόβλημα της Κύπρου και στις συνέπιες που η κατάσταση αυτή έχει για περαιτέρω σοβιετική διείσδυση. Οι Έλληνες παρουσιάζονται ως κακομαθημένα παιδιά που δρουν ατιμώρητα υπό την προστασία των δυτικών δυνάμεων.