Ο συγγραφέας διερευνά τη στάση της μεταπολεμικής (δυτικο)γερμανικής δικαιοσύνης απέναντι στα στρατιωτικά αντίποινα των γερμανικών αρχών Κατοχής στην Ελλάδα (1941-1944), σε συνάρτηση και με την εξέλιξη των ελληνο-γερμανικών σχέσεων από τη δεκαετία του ´50. Με κεντρικό παράδειγμα την καταστροφή των Καλαβρύτων αναδεικνύεται το ζήτημα της ατιμωρησίας των ναζιστικών εγκλημάτων πολέμου στην Ελλάδα, καθώς ορισμένα δικαστήρια έκριναν ότι η πρακτική των «αντιποίνων» ήταν δικαιολογημένη. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ενδεικτικά ορισμένες γερμανικές πηγές.