Η μελέτη επιχειρεί να παρουσιάσει πτυχές του ανταρτοπολέμου στην Πελοπόννησο κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής (φθινόπωρο 1943 – φθινόπωρο 1944). Ο συγγραφέας, μέλος τότε της Βέρμαχτ, εξυμνεί τις φιλικές σχέσεις μεταξύ κατακτητών και κατακτημένων που διαταράχθηκαν λόγω της ένοπλης δράσης των ανταρτών. Είναι εμφανής η προσπάθεια του να δικαιολογήσει τα γερμανικά αντίποινα αφού, όπως ο ίδιος εξηγεί, οι αντάρτες έπρεπε να τύχουν μεταχείρισης “ληστών και δολοφόνων”. Οι αναλύσεις και τα σχόλιά του στηρίζονται κυρίως στις αναμνήσεις του από την Κατοχική περίοδο.