Το άρθρο επιχειρεί μέσα από μία προσέγγιση των σύνθετων πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων των μετεμφυλιακών χρόνων να εντοπίσει το ιδεολογικό υπόβαθρο του αντικομμουνισμού στην Ελλάδα και την πολιτική ταυτότητα των εκπροσώπων του. Παράλληλα αναδεικνύει τη σχέση μεταξύ της αντικομμουνιστικής ρητορείας και του μεταρρυθμιστικού διαβήματος, υποστηρίζοντας ότι το πολιτικό πλαίσιο της μεταπολεμικής Ελλάδας ήταν αυτό που δεν επέτρεψε την πραγματοποίηση αναγκαίων τομών που πρόβαλαν ως αναγκαίες οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές δυνάμεις.