Το άρθρο αυτό μελετά το πολιτικό σύστημα και τη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα από το τέλος του Β΄ ΠΠ έως την άνοδο του Αλέξανδρου Παπάγου στην εξουσία το 1952. Μελετώντας τη δράση των πολιτικών κομμάτων και τη λειτουργία των θεσμών πριν και μετά τον Β΄ ΠΠ, ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η κυβερνητική αστάθεια των ετών 1946-1952 δεν ήταν φαινόμενο πρωτοφανές στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η πολιτική αστάθεια της περιόδου υπήρξε απλώς συνέχεια σχημάτων που καθιερώθηκαν στον μεσοπόλεμο. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η παρατεταμένη κυβερνητική κρίση του 1946-1952 θα πρέπει να αποδοθεί στο γεγονός ότι ο εμφύλιος πόλεμος συνέπεσε χρονικά με την παρακμή των παλαιών κομμάτων και την ανάδειξη μιας νέας, αλλά άπειρης γενιάς πολιτικών.