Το άρθρο ασχολείται με τη διένεξη Τίτο και Στάλιν, η οποία κορυφώθηκε το 1948. Κατά την άποψη του συγγραφέα επρόκειτο για μια διένεξη Αριστεράς-Δεξιάς. Η Δεξιά εκπροσωπούνταν από μια προσεκτική και συντηρητική Σοβιετική Ένωση, η οποία ενδιαφερόταν περισσότερο για την παγίωση της επιρροής της στην ευρύτερη περιοχή, παρά για την τύχη των Ελλήνων κομμουνιστών. Για τον συγγραφέα, η διένεξη αυτή είχε τεράστιες συνέπειες στην έκβαση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου καθώς η βοήθεια που ερχόταν στο ΔΣΕ μέσω Γιουγκοσλαβίας ήταν απαραίτητη για τη συνέχιση του πολέμου. Όταν η βοήθεια αυτή σταμάτησε τότε η ηγεσία της Αριστεράς βρέθηκε σε δεινή θέση.