Βασικό θέμα του βιβλίου, που στηρίζεται σε πολύτιμο και σημαντικό αρχειακό υλικό (ιδίως του Ινστιτούτου Εθνικής Μνήμης) είναι η στάση του πολωνικού κράτους απέναντι στις εθνικές μειονότητες και οι απειλές για την ενότητα του κράτους. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η ελληνική κοινότητα, όπως η λιθουανική ή η λευκορωσική (σε αντίθεση με τη γερμανική, την εβραϊκή ή την ουκρανική) δεν απειλούσε την ακεραιότητα του πολωνικού κράτους, όμως βρισκόταν υπό παρακολούθηση και έλεγχο. Τμήμα του βιβλίου αναφέρεται στην εγκατάσταση των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στη Λαϊκή Δημοκρατία στα πλαίσια της βοήθειας που παρείχαν οι πολωνικές αρχές στους αντάρτες. Επισημαίνεται ότι για ένα χρονικό διάστημα οι πρόσφυγες αποτελούσαν μια «ξεχωριστή κατηγορία ατόμων που ζούσαν σε ειδικά διαμορφωμένα ,απομονωμένα κέντρα ως μια ερμητικά κλειστή κοινωνία. Οι δράσεις των μυστικών υπηρεσιών SB απέναντι στους Έλληνες είχαν ως στόχο την πρόληψη της διείσδυσης στον ελληνικό χώρο πρακτόρων δυτικών κρατών και ενδεχόμενη αποτροπή ανάπτυξης και διάδοσης μιας πιο αυταρχικής και δογματικής εκδοχής του Κομμουνιστικού κινήματος. Στο βιβλίο περιγράφονται οι σημαντικότερες επιχειρήσεις, με έντονο διαχωρισμό πριν και μετά το 1956 (κατάρρευση του σταλινισμού και αλλαγές στις δομές των πολωνικών υπηρεσιών ασφαλείας).