H μελέτη εξετάζει τα κριτήρια, σύμφωνα με τα οποία η εθνικόφρων παράταξη νομιμοποιήθηκε πολιτικά και ιδεολογικά κατά την μετεμφυλιακή περίοδο (ιδίως κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Ελληνικού Συναγερμού). Ο συγγραφέας επισημαίνει τον κεντρικό ρόλο του «εσωτερικού εχθρού», δηλαδή του κομμουνισμού, που καλλιεργήθηκε συστηματικά από το ελληνικό κράτος, τις πολιτικές ελίτ και την αστική διανόηση. Οι κύριες πηγές της μελέτης είναι τα πρακτικά των συζητήσεων της βουλής και ημερήσιες εφημερίδες.