Στο άρθρο παρουσιάζεται συνοπτικά η εκπαιδευτική πολιτική του ελληνικού κράτους από την εποχή της Βαυαροκρατίας έως το απριλιανό καθεστώς. Ασκείται κριτική στον αρχαιοελληνικό-χριστιανικό προσανατολισμό της Παιδείας, που εξυπηρετούσε την διατήρηση των προνομίων των ηγετικών ελίτ της χώρας. Οι φιλελεύθερες μεταρρυθμιστικές απόπειρες μετά το 1897 συνάντησαν σκληρές αντιδράσεις. Κατά την περίοδο της γερμανικής Κατοχής το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα κατέρρευσε, ενώ οι αντιστασιακές οργανώσεις δημιούργησαν νέα σχολικά πρότυπα, τα οποία δεν εφαρμόστηκαν λόγω του εμφυλίου και της επικράτησης των αντιδραστικών δυνάμεων.