Στο άρθρο διερευνάται η στρατηγική των αντιποίνων κατά του άμαχου πληθυσμού που εφάρμοσαν οι γερμανικές αρχές Κατοχής στην Ελλάδα. Ο συγγραφέας παρατηρεί ότι μετά την πρώτη φάση των αιματηρών αντιποίνων που έλαβαν χώρα στη Κρήτη και τη Μακεδονία (την άνοιξη και το φθινόπωρο του 1941), ακολούθησε μια δεύτερη φάση από τα τέλη του 1943 (Κομμένο, Καλάβρυτα) με αποκορύφωμα το καλοκαίρι του 1944 (Δίστομο, Κλεισούρα). Με βάση γερμανικά στρατιωτικά έγγραφα και απομνημονεύματα Γερμανών αξιωματικών δίνεται μια συνολική εικόνα των μεθόδων για την καταπολέμηση των «συμμοριών» στα βουνά, ενώ παράλληλα αναλύονται οι διαφορετικές απόψεις και συγκρούσεις στην κορυφή της ιεραρχίας της Βέρμαχτ αναφορικά με τη χρησιμότητα των αντιποίνων.