Το άρθρο θέτει το ερώτημα σχετικά με τον χαρακτήρα της ένοπλης αντίστασης κατά των αρχών Κατοχής, προϋποθέτοντας ότι η ένοπλη βία δεν ήταν κάτι το αυτονόητο και ότι παρουσιάστηκε ήδη στην πρώτη φάση της Κατοχής. Στα πρώτα θύματά της συγκαταλέγονταν Έλληνες «προεστοί», «ζωοκλέφτες» και «προδότες». Ο συγγραφέας ερμηνεύει την τακτική των ανταρτικών ομάδων (τόσο του ΕΛΑΣ όσο και του ΕΔΕΣ) ως μια προσπάθεια να επιβάλουν και να εγγυηθούν την τάξη, να διασφαλίσουν ένα βιώσιμο οικονομικό σύστημα στον αγροτικό τομέα αλλά και να δυναμώσουν το αίσθημα συνοχής και αλληλεγγύης μεταξύ των μελών τους – σε αντιπαράθεση με το λεγόμενο Κατοχικό κράτος.