Το άρθρο εξετάζει το ερώτημα αν η Μοναρχία, όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί της, είναι ένας θεσμός που εξασφάλισε στην Ελλάδα θεμελιώδεις αρχές του συλλογικού βίου, όπως εθνική ενότητα και ανεξαρτησία, σεβασμό στο Σύνταγμα και στους νόμους και πολιτική σταθερότητα. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι ο μοναρχικός θεσμός ήταν ξένος για τους Έλληνες, αρχής γενομένης από τους επαναστάτες του ’21. Στην συνέχεια αναλύει όλες τις φάσεις μοναρχικής διακυβέρνησης ως την δικτατορική περίοδο. Κατά την φάση της βασιλείας του Παύλου (1947-1964), ο οποίος ενίσχυσε τον ρόλο του στρατεύματος ως «ασπίδα» του Θρόνου, σημειώθηκε η άνοδος και η πτώση της δεξιάς. Οι επεμβάσεις του Θρόνου στην πολιτική ζωή του τόπου είχαν αρνητικές συνέπειες, με αποκορύφωμα την αποδοχή του απριλιανού πραξικοπήματος από τον Κωνσταντίνο.