Το άρθρο επιχειρεί να παρακολουθήσει τις μεταπολεμικές εκλογικές περιπλανήσεις του Γεωργίου Παπανδρέου από τις εκλογές του 1946 έως την ενοποίηση του Κέντρου υπό τον ίδιο κατά τις εκλογές του 1961. Επισημαίνονται ζητήματα στρατηγικής και αναλύεται η πολιτική ταυτότητα των διάφορων πολιτικών φορέων που κατά την συγκεκριμένη δεκαπενταετία επεδίωξαν να επικρατήσουν στον κεντρώο χώρο του πολιτικού φάσματος.