Το άρθρο αναλύει τις θέσεις του Σοφοκλή Βενιζέλου σχετικά με την εξωτερική πολιτική και τον διεθνή προσανατολισμό της Ελλάδας από το 1953 έως το 1963, δηλαδή σε μια περίοδο κατά την οποία ο Κρητικός πολιτικός βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο Βενιζέλος ήταν φορέας μιας συνολικής πρότασης για την ελληνική εξωτερική πολιτική, βασικοί άξονες της οποίας ήταν η πρόσδεση στη Δύση, η ανάγκη της διεθνούς ύφεσης και συνεργασίας, η μείωση των αμυντικών δαπανών και η πρόταξη του δόγματος του εθνικού κέντρου για την επίλυση του Κυπριακού.