Το άρθρο εξετάζει το πρόβλημα της συνέχειας των βασικών επιδιώξεων της Αθήνας στα Βαλκάνια, πριν και μετά τον Β΄ Π Π. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι από τη σύναψη της Συνθήκης της Λωζάννης, το 1923, η Ελλάδα είχε προωθήσει μια πρώτιστα αμυντική στρατηγική στη Βαλκανική, με σκοπό να μην αναμιχθεί σε ένα νέο ευρωπαϊκό πόλεμο. Η βασική αυτή επιλογή δεν αμφισβητήθηκε ούτε και την επαύριο του πολέμου, παρά τη διατύπωση διεκδικήσεων στην περιοχή κατά το Συνέδριο της Ειρήνης. Σύμφωνα με το συγγραφέα, η Αθήνα σύντομα αντιλήφθηκε ότι οι διεκδικήσεις της δεν μπορούσαν να ικανοποιηθούν στο υπάρχον διεθνές περιβάλλον. Αντίθετα, υπό την επίδραση των τραυματικών εμπειριών και των έντονων παθών του εμφυλίου πολέμου, καθώς άλλωστε άρχιζε και ο Ψυχρός Πόλεμος, η χώρα ακολούθησε, όλο και πιο έντονα, αμυντική στρατηγική, με αποκορύφωση την προσχώρησή της στο ΝΑΤΟ και τη διαμόρφωση του δόγματος του «από Βορρά κινδύνου».