Η μελέτη εξετάζει συγκριτικά – και υπό την ιστορική οπτική του μαρξισμού-λενινισμού – την γένεση και την πορεία των «αντιφασιστικών» αντιστασιακών κινημάτων στα Βαλκάνια (1941-1945) που οδήγησαν σε λαϊκές δημοκρατικές επαναστάσεις. Στο συγκριτικό αυτό πλαίσιο υπάρχουν ορισμένες αναφορές στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Η αποτυχία του «αντιφασιστικού» κινήματος στην Ελλάδα να καταλάβει την εξουσία, οφείλεται κατά τον συγγραφέα στην «εξαγωγή της ένοπλης αντεπανάστασης από την πλευρά του βρετανικού ιμπεριαλισμού σε συμμαχία με την ελληνική αντίδραση». Ένας άλλος λόγος ήταν οι παραχωρήσεις των «δημοκρατικών δυνάμεων» προς την «εξόριστη μπουρζουαζία» και τους Βρετανούς προστάτες της. Στις εκτιμήσεις του ο συγγραφέας βασίζεται κυρίως στο βιβλίο του Στέφανου Σαράφη «Ο ΕΛΑΣ».