Το κείμενο αναλύει τους στόχους της ατλαντικής πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατά τη διάρκεια των περιόδων που άσκησε την πρωθυπουργία (1955-63 και 1974-80). Ο συγγραφέας τονίζει ότι δύο υπήρξαν οι κύριες προτεραιότητες τού Καραμανλή: αφενός, η ενίσχυση της ασφάλειας της βόρειας Ελλάδας, που μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με τη βοήθεια και την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, και αφετέρου, η ενεργός ενσωμάτωση της Ελλάδας στον Δυτικό κόσμο μέσω της συμμετοχής σε έναν οργανισμό που κατά προτίμηση θα μετατρεπόταν από αμιγώς στρατιωτική συμμαχία σε μια ατλαντική πολιτική κοινότητα.