Στο κεφάλαιο εξετάζεται η (αρνητική κατά τον συγγραφέα) μετατροπή του ΚΚΕ από μαζικό κόμμα σε κόμμα στελεχών στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την απελευθέρωση μέχρι την έναρξη του εμφυλίου (1947-1949). Ο συγγραφέας θεωρεί ότι μετά την απελευθέρωση το ΚΚΕ, σε αντίθεση με πολλά άλλα κομμουνιστικά κόμματα, είχε πετύχει την συσπείρωση όλων των αριστερών δυνάμεων υπό τη σημαία του με στόχο την ανακήρυξη μιας κοινωνικής δημοκρατίας. Σύντομα, και εξαιτίας των πολιτικών που ακολούθησε η σταλινική ηγεσία υπό τον Νίκο Ζαχαριάδη, απώλεσε την μαζική υποστήριξη που είχε κερδίσει επί Κατοχής, επιστρέφοντας στις μονολιθικές αρχές της «νηπιακής» του ηλικίας.