Το άρθρο εξετάζει την ελληνική εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας κατά το διάστημα από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (1952) ως την Κρίση των Πυραύλων της Κούβας (1962). Στην προσπάθεια της να αντιμετωπίσει το πολυσύνθετο πρόβλημα ασφάλειας που αντιμετώπιζε, η Ελλάδα αναζήτησε και άλλα στηρίγματα εκτός από την Ατλαντική Συμμαχία. Σε περιφερειακό επίπεδο, επιδιώχθηκε η συνεργασία με την Τουρκία και τη Γιουγκοσλαβία. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, η Ελλάδα επιζήτησε να συνδεθεί και με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, ώστε η χώρα να καταστεί στο μέλλον αναπόσπαστο και οργανικό μέρος της Δύσης.