Το άρθρο παρουσιάζει τη θέση που κατείχε το Κυπριακό στις ελληνογαλλικές σχέσεις από την εμφάνιση του ως διεθνές πρόβλημα, απόρροια της αποαποικιοποίησης, μέχρι την επαύριο της διαίρεσης του νησιού το 1974, κατόπιν της τουρκικής εισβολής. Το άρθρο δίνει έμφαση στην περίοδο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Γίνεται η διαπίστωση ότι παρά τη σύμπνοια απόψεων το 1959 γύρω από τη λύση της ανεξαρτησίας, η Κύπρος υπήρξε τελικά αντικείμενο διαφωνιών στη συνέχεια, όταν ο Ντε Γκωλ επαναπροσδιόρισε την πολιτική του απέναντι στην Άγκυρα από τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Κατόπιν της διχοτόμησης του νησιού, το Κυπριακό χρησίμευσε, παράλληλα και με τη θριαμβευτική επιστροφή του Καραμανλή, στη σύσφιγξη των ελληνογαλλικών σχέσεων και στην αποσιώπηση της επίσημης γαλλικής στάσης απέναντι στο καθεστώς των Συνταγματαρχών. Βρήκε θέση, τέλος, στην πολιτική του προέδρου ντ Έσταίνγκ, ο οποίος φιλοδοξούσε να χτίσει μία κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική γύρω από ένα γαλλογερμανικό άξονα, αλλά και να σταθεροποιήσει την εύθραυστη ελληνική δημοκρατία και τη θέση του Καραμανλή. Κρίνεται, κατά συνέπεια, ότι το Κυπριακό υπήρξε βασική παράμετρος των ελληνογαλλικών σχέσεων καθόλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.